selamlar...

Kan görmek istiyor gözlerim… Ya akmalı benden yada akıtmalıyım biyerlerden. Ölüm istiyor bedenim Ya ölmeliyim yada öldürmeliyim ruhsuz bedenleri...
yaşamla ölüm arasındaki o ince çizgide cambazlık yapıyorum bu aralar.ayağım kayınca cığlıklar düzgün yürüyünce ise alkışlar kopuyor bir yerler den..!!!
yalnızca yağmur yağdığında seviyorum bu şehrin insanlarını herkesin yüzü gözü ıslakbaşları eğik omuzlarının arasında !!!
Yağmur yağdığında herkes benim hep olduğum gibi...
ben lanetim zamanın başlangıcından sonuna ve hatta ötesinde sonsuzluğa kadar
ben katilim minicik bir ruhun kanını ben akıttım ilk defa ben kıskandım çılgınlığın boşluğundayım bir ruhum hayalim umudum mutluluğum adım yok benim ne insanım ne melek ne şeytan ben lanetim!!! Yürüdüğüm kaldırımlarda duruyorum.
Ağlıyorum ve tek tek itiraf ediyorum cinayetlerimi. Lüzumsuz bir "KAN" akıyor damarlarımdan. Her şey ne kadar kırmızı ve ne kadar anlamsız.
Dokunamıyorum içimdeki cesetlere ve gömdüğüm yerlerini bulamıyorum. Kin doluyum "KAN" kusuyorum. Kinimle yaşayıp nefretimle öleceksin.
Nefret etmek bir sanattır! Nefretimsin. Sanki Umudun göklerinde sıradan bir intiharım! Dün senin için bir kurban kestim hala bileklerimden "KAN" lar akıyor!
Sensizliğe kestim bileklerimi kırmızıya boyadım karanlığı! Kussam kaç intihar çıkar içimden kessem kaç ayrılık akar bileklerimden?
Bir yalnızlıktı haykırışım hepiniz mi sağırdınız? Karanlıklara sordum seni. Seninle ;
intiharın eşiğinde jiletle damar mesafesindeyiz sadece bir bakış için erteledim intiharımı.
Geceler yetmiyor gündüzlerimi de kararttın her yer renkli olsa da "KARANLIK" ta ne görebilirsin ki?
Anlatamadığım bir şeyler var hep başka baharlara bıraktığım. Uçurumları tam aşarken kırılıyor kanatlarım.
Ufukta bitiyor yüzün ve başka bir gökyüzü başlıyor komşu ellerde sarmalanıyorsun ne kadar övülsen az "AVAZIM ÇIKTIĞI KADAR SUSUYORUM".
Her şey bir nefeslik cani olan iskambil kağıtlarından yapılmış oyuncak bir ev gibiydi. Kan kaybediyor hayatım. Can çekişiyor hayallerim.
Yaşamak zor geliyor artık bana. Nerde hata yaptım diye düşündükçe batıyor her limanda gemilerim. Gidiyorum."yaşamak istemem artık aranızda".
Yanlış hayat doğru yaşanmaz. Varlığında yokluk yokluğunda beklentilerin en zehirlisi. Sana ise renklerin en koyusunu yokluğumu bırakıyorum.
Sana sadece sevgimin en siyahını bırakıyorum. Yaşamla ölüm arasındaki o ince çizgide cambazlık yapıyorum bu aralar.
Ayağım kayınca çığlıklar düzgün yürüyünce ise alkışlar kopuyor bir yerlerden! Sardım sarmaladım. Kimse görmeden getirdim eve.
Kapattım pencereleri. Güneş almasın diye. Şimdi büyüyor. Öylece bakıyor bana. Yalnızlığım. Yapayalnızlığım. Yalpalayan yalnızlığım.
Ölümün o acı sessizliği bir cani edasında damarlarımdan akıp geçiyor dalgalı bir yakarış çınlıyor kulaklarımı çıldırmışçasına ve ben kanıyorum damla dam la.
Sınırsızlığa bakıyorum ve sonsuzlukta ölüyorum. Ölümün acı sesi her an kulaklarımda. Bir cani edasıyla alırken canımı Azrail. Gülümsüyorum ben korkmadan.
Neden ne için korkmalıyım ki? Kaybedecek neyim var? Arkamdan üzülecek ağlayacaklar? Hayır hayır. Ben ölümden korkmuyorum.
Neden korkayım ki "ben zaten doğarken ölmüşüm" senli cümlelerin sonunu getiremiyorum. İçinde olduğun her gülümseme virgül olsun.
Kimse noktalamasın seni. Sesini duymak için nefes almadan koşuyorum. Ve çaresizim. İsmin bas harfi gibi. 4 yönü olan bir yoldayım. Ne halt edeceğim bilemiyorum.
Her geçen gün biraz daha acıyor canım. Her geçen gün biraz daha kan kaybediyor hayallerim. Su alan bir gemi misali her geçen gün yavaş yavaş batıyorum. Tayfam yok. Yolcum yok. Gemiyle birlikte batacak hiçbir şeyim yok. Ne hayallerim ne umudum ne yarınlarım. Kaçmak istersin hayattan. Tek başına yaşamak karanlıklar da.
Yapamazsın. Bırakmazlar peşini. Onlar kovaladıkça sen kaçarsın. Nereye olduğunu bilmeden. Bir gün kazanacağım diye inat edersin. Kazanamazsın. Sonunda yenilir;
hayatlar içinden hayat seçersin. Sebepsizce yaşarsın ölmek isterken delice. Bir gün anlayacaksın beklemenin de işe yaramadığını bir yere ulaşmadığını.
Arkana dönüp baktığında da yine aynı duvarı göreceksin. Hiç ilerlememişçesine kendini kandırdığına o zaman inanacaksın.
"geleceğim bir gün" diyenler gelmeyecek hiç ya o çok uzakta olacak ya da sen ulaşılmaz bir yerlerde. Gün ve gün ağlıyor içimdeki çocuk.
Gün ve gün kan kaybediyor. Yok oldukça içimde eriyor hayallerim. Ne yapmalıyım bilmiyorum. Tüm renkler siyah benim için artik. Ne yapsam renkli yaşayamıyorum...